Sorduğunuz nokta, içerme dışarma prensibi nin ispatı oluyor. (n1) ile kendisi ile eşleşen bir elemanı seçiyoruz. Geri kalan (n−1) eleman (n−1)! yolla sıralanıyorlar ve bunlar istenmeyen durumlar oluşturuyor. Örneğin f(1)=1 olan bir f permütasyonu (n−1)! yolla oluşturulabilir ve bu istenmeyen bir durumdur. Ayrıca f(2)=2 olan bir f permütasyonu da (n−1)! yolla oluşturulabilir ve bu da istenmeyen bir durumdur. Bunları tüm durumdan çıkarıyoruz. n!−(n1)(n−1)! olur. Ama burada bir yanlışlık olduğunu hissediyorsunuzdur. Çünkü bu farkın değeri 0 oldu. Açıkça fazla çıkarma yaptık. Neyi fazla çıkardık? f(1)=1,f(2)=2 olan bir f permütasyonu hem ilk istenmeyen durumda, hem de ikinci istenmeyen durumda hesapladı. İki defa dışarı atmışız. O halde bunlardan birini geri alalım. f(1)=1,f(2)=2 olan f permütasyonlarının sayısı (n−2)! dir. Bu şekilde iki elemanın doğru yere gittiği f permütasyonlarının sayısı (n2)(n−2)! olur. Bunları toplama geri alalım. n!−(n1)(n−1)!+(n2)(n−2)! oldu. Fakat halen bu hesapta bir sorun var. f(1)=1,f(2)=2,f(3)=3 olan f permütasyonları var. f(1)=1,f(2)=2 olanları aldık, f(1)=1,f(3)=3 olanları da aldık, f(2)=2,f(3)=3 olanları da aldık. Fazla mı aldık ne? f(1)=1,f(2)=2,f(3)=3 olan f permütasyonlarını yine dışarı atalım ...
Bu şekilde devam eden bir süreç devam etmektedir. Bu tür durumların hesabı, doğrudan istenen durum hesabı yaparak pek kolay yapılamıyor. Hata yapmak, eksik/fazla sayma yapmak işten bile değildir. Neyse ki içerme dışarma prensibimiz var ve hatasız hesap yapma imkanı sunuyor bize. Üç küme için
|A∪B∪C|=|A|+|B|+|C|−|A∩B|−|B∩C|−|C∩A|+|A∩B∩C| biçiminde verilen bu teoremin genel haldeki ispatı internette araştırıp bulunabilir.
Dikkatimi çeken üç önemli uygulaması şunlardır:
-
Düzensiz dizilişlerin sayısı (yukarıda uyguladık)
-
Euler ϕ fonksiyonunun formülünün ispatı (burada verildi)
-
Örten fonksiyon sayısı (henüz bir bağlantı paylaşmadık sanırım)
Tatlı sert bir örten fonksiyon sayısı probleminin çözümünü şurada video olarak yapmıştım. Yöntemi kavrama bakımından iş görebilir.